عود دست ساخته
عود دست ساخته
عود ساخته شده با دست و فواید استعمال از آن ؟
بخش اعظمی از مشتریان از ما سوال می‌نمایند که تفاوت در میان عود های عادی و دست ساخته در چه چیزی است !
او‌لین تفاوت در‌این میباشد که ماندگاری بوی های عود های دستساز اضافه از عود های عادی بوده ودر یک فضای 70 متری 24 ساعت ماندگاری دارااست دومی شاخصه عود های دستساز طولانی بودن روزگار به کارگیری از عود میباشد که نسبتاً دو تا سه برابر عود های عادی می سوزد و میتوانید یکسری سکو از آن به کارگیری کنیم به این چهره که هنگامی به یک سوم رسید آن را خاموش کرده و در چهره نیاز آن را مجددا پر‌نور نمائید مهمترین و شاخص ترین خواص عود های دستساز ، عطر و روایح یگانه و دلپذیر آن ها میباشد که قابل مقایسه با عود های کارگاه ای وجود ندارد معمولاً اشخاصی که یکبار از عود های دستساز به کارگیری کنند دیگر مایل به به کارگیری از عود های عادی نیستند
مدتها بود میخواستم در زمینه‌ی مورخ بخور و خاستگاه به کار گیری از بخور در اماکن مذهبی بنویسم، که متاسفانه زحمت زیاد و مطالعه عمیقی نیاز داره که با زمانه آزادِ اینجانب هم خوانی نداره. البته خیلی کوتاه میشه از این مورد با نیم نگاهی رد شد و مشاجره رو از باب نوع ی معروفی از عطرهای بخوری که با نام Church Incense (بخور کلیسایی) شناخته میشن، گشوده کرد. پیش از هر چیز بایستی کلمه بخور رو مضمون کنیم. بخورها موادی هستن که به مراد خاصی سوزانده میشدن: هدف ها آیینی، معنوی و درمانی و اکثر وقت ها برای رابطه با دانا بالا و معبود یا این که خدایان، زیرا دود بخور به سوی افق میره. همین سعی به بخور ماهیتی مقدس و تمیز داده. (گرچه امروزه غیروابسته از این کاربرد، کاربرد زیبایی و خوشبو کنندگی نیز دارن که حضور عطر ی اونها توی بو به همین خواسته میباشد) بخور میتونه نتیجه ها سوزاندن یک ماده باشه (مثل مرّ یا این که صمغ کُندُر) و یا این که میتونه ترکیبی از مواد متعدد باشه. گستره به کار گیری و تنوع و گوناگونی بخورها یا این که اینسنس ها به تعداد تمدنهای مورخ زیاده و تو هر تمدنی نوعی از اون رو شاهد هستیم.
کلمه و واژه بخور در فارسی به تفسیر کوچه بازاری عود یا این که عودسوز ترجمه میشه که تعبیری اشتباهه، از این روی که عود خودش یک گونه چوبه که به شیوه سنتی روی حرارت سوای حریق ذغال داغ سوزانده میشه که دور و بر رو خوشبو کنه. به این ترتیب عود صرفا نوعی از بخور محسوب میشه. همونطور که کُندُر، مرّ، و یکسری صمغ و چوب دیگه میتونن مستقیما روی حرارت ذغال سوزانده بشن. ولی هنگامی ما از بخور صحبت می زنیم، میتونه ماده ای مرکب از یک سری عنصر باشه.
نسبتاً تو هر آئین مطرح شما رد پر رنگ ای از بخور در دین های مذهبی و روز ها عبادت رو شاهد هستین. از یهودیت و مسیحیت گرفته تا بوداییسم و شینتوئیسم، تا پیشتر از همگی اینها در زمان پاگانیسم. اینکه چرا بخور آیتم اعتنا سازمانهای فقاهتی قرار داشته شاید ریشه در اقتدار میکروب کشی دود برخاسته از سوختن این مواد داشته باشه. همونطور که توی این پست اشاره ای بهش کرده بودم، با سوزاندن رزینها، صمغهای درختی، برگها، چوبها و ابعاد ادغام این مواد با هم، مورخ بخور (Incense) هم رقم خورد. بخور در اماکن همگانی مثل اماکن فقهی خیر فقط جلوه ای از شکوه پروردگار رو تعریف‌و‌تمجید می کرد، بلکه از نگاه تکنیکی دور و بر رو از هوای کثیف و حشره‌ها موذی میزدود. دود استدلال فرارو گریز حشراته که خودشون یکی مهترین دست اندرکاران نشر بیماری بودن و هستن. براین اساس با تدخین (Fumigation) خیر صرفا دور و بر رو منزه نگه میداشتن، بلکه بوی نفس و بوی تن تجمعی که برای عبادت حضور بهم میرسوندن رو هم خنثی میکردن.
امروز علم توسعه یافته ی علم ها طبابت و بهداشت اونقدر بی نقص شد که ما رو از سوزاندن بخور برای پاکسازی گوشه و کنار زندگیمون غنی کنه. البته به کارگیری از بخور تحت عنوان یک ترسیم سنتی، و یک رایحه که خاطره ی تاریخی دیربازی رو با خودش یدک میکشه، جمع های مردم رو حول یک ایدئولوژی متحد نگه میداره. غیر وابسته از اون، نباید فراموش کنیم که مامان رایحه به صورت مدرن یه هنگامی بخورهایی بودن که تو معابد و اماکن همگانی سوزانده میشدن.
این لزوما بدین معنا وجود ندارد که بخوری که توی کلیسای کاتولیک استعمال میشه صرفا برای یک کاتولیک زیبایی بویایی اکانت میاد. بخورها – مخصوصا بخورهایی که در مکانهای فقاهتی استعمال میشن – با روایح دودی، چاشنی مانند و چوبی حد استانداردی از زیبایی بویایی رو به اکران میذارن، که اما فاکتور ذائقه و فرهنگ وتمدن هم توش دخیله. برای مثال بخوری از بوی چوب سرو برای یه ژاپنی به همون واحد سنجش دوست داشتنیه که روغن عطار با بوی پیروز رز و مشک برای یک عرب. این بخاطر سوابق ی فرهنگی و شناخت بویایی این ملله که در زمان مورخ تراش خورده.